گزیده کوتاه از غزل حافظ (10)

طهماسبی 

دوش از مسجد سوی ميخانه آمد پير ما

چيست ياران طريقت بعد از اين تدبير ما

ما مريدان روی سوی قبله چون آريم چون

روی سوی خانه خمار دارد پير ما

گزیده کوتاه از غزل حافظ (9)

طهماسبی 

رونق عهد شباب است دگر بستان را

می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی

خدمت ما برسان سرو و گل و ريحان را

گر چنين جلوه کند مغبچه باده فروش

خاکروب در ميخانه کنم مژگان را

ساقيا برخيز و درده جام را

خاک بر سر کن غم ايام را

ساغر می بر کفم نه تا ز بر

برکشم اين دلق ازرق فام را

گر چه بدناميست نزد عاقلان

ما نمی‌خواهيم ننگ و نام را

صوفی بيا که آينه صافيست جام را

تا بنگری صفای می لعل فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس

کاين حال نيست زاهد عالی مقام را

عنقا شکار کس نشود دام بازچين

کان جا هميشه باد به دست است دام را

به ملازمان سلطان که رساند اين دعا را

که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

ز رقيب ديوسيرت به خدای خود پناهم

مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانيم ای باد شرطه برخيز

باشد که بازبينيم ديدار آشنا را

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

که سر به کوه و بيابان تو داده‌ای ما را

شکرفروش که عمرش دراز باد چرا

تفقدی نکند طوطی شکرخا را

اگر آن ترک شيرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندويش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی يافت

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

صلاح کار کجا و من خراب کجا

ببين تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

کجاست دير مغان و شراب ناب کجا

الا يا ايها الساقی ادر کاسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشايد

ز تاب جعد مشکينش چه خون افتاد در دل‌ها